Ik laat Marlies getallenlijnen zien met bovenaan 100 en onderaan 0. Op die overigens ongemarkeerde lijnen staan op willekeurig ogende plekken vier dwarsstreepjes. Voor elke lijn zijn de posities verschillend. Ik vertel Marlies de regel: we bekijken een lijn, ik noem een getal, zij wijst aan welk streepje erbij hoort. Goed, ze snapt het. Daar gaan we: 48, welk streepje is dat? Ze wijst het onderste streepje aan. Veel te laag, maar dat zeg ik niet. Ik noteer slechts het antwoord en sla de bladzijde om. Kun je me nu het streepje aanwijzen voor 5? Dit is makkelijker.
Jack plaatste zich op het taalgedeelte van de Cito eindtoets bij de beste 5 procent. Maar bij rekenen scoorde hij lager dan de meeste anderen. Jack heeft jarenlang dag in, dag uit op de tafels geoefend. Maar, zegt hij, ik weet ze nog steeds niet. 5×5? Ja, die weet hij. 7×7? Geen idee. Ergens in de buurt van de 60 misschien? 6×6? Via 5×6+6 komt hij er uit. O ja, 36, nu weet hij het weer. Dat getal is in zijn leven al vaak langs gekomen. Later vraag ik hem hoeveel 36 gedeeld door 6 ook weer is. Geen idee, zegt Jack. Of wacht, was dat niet 8?
De beschrijving van dyscalculie zoals voorgesteld voor de DSM-5, die in 2013 van kracht moet worden, luidt: moeilijkheden met de productie of het begrip van hoeveelheden, getalsymbolen of elementaire operaties die niet in verhouding staan tot de leeftijd, gelegenheid om te leren, en intellectuele capaciteiten van de betrokkene. Daarmee zijn Jack en Marlies goed getypeerd.
